Etorriko da zure soaz heriotza
gor, logabe, alhadura zaharren gisa,
goiznabarretik gauera alboan dugun
ohidura zentzugabe bat bailitzan.
Zure begiak alferrikako hitza izanik
garraisi mutu, isiltasun oro isil,
goiz bakoitzean aurkitzen dituzu adi
ispilura begiratuz, ilun, hurbil.
Jakinen dugu egun hartan, oh
itxaropen!
bizitza zarela eta ezereza,
guziontzat du heriotzak soa zorrotz
bakar, mutu, leizera jetsiko gera.
Urratuko da ezpain hertsien keinua,
aurpegi arrotza leihoaren ondoan,
usadioen guneak desitxuratuz
biluztasuna nagusitzen denean.
Zure begiak argi grisaren errainu,
mendi ilunen goizorduko izotza,
esnatzearen dardara eta ikara
kale hutsetik hurbiltzen zarenean.
Jakinen dugu egun hartan, oh
itxaropen!
bizitza zarela eta ezereza,
gizontzat du heriotzak soa zorrotz
bakar, mutu, leizera jetsiko gera."
Asko gustatu zait bideoa. Mila esker
ResponderEliminarZuri esker, lagunari.
EliminarPaco Ibáñez hace entender el sentido del poema incluso a los que no sabemos euskera. Si en su juventud era ardor combativo, ahora expresa como nadie la melancólica belleza de la desolación.
ResponderEliminarAsí es. En Paco siempre aflora algo telúrico, genuino e incontaminado, algo que propicia esa belleza a la que tan acertadamente te refieres.
Eliminar